این نوشتار -برخلاف ظاهرش- انتخاباتی نیست؛ درست است که ۶۸۶ نفری که برای انتخابات یازدهم ریاست جمهوری، ثبت نام کرده بودند در انتظار تایید صلاحیت خود، برای آغاز فعالیت های تبلیغاتی بودند اما به نظر من، افراد تأیید صلاحیت نشده، نه تنها نباید به بداخلاقی، روی آورند بلکه باید خیلی هم خوشحال باشند که زیر بار چنین مسئولیت سنگینی نرفتند؛ چون در نظام اسلامی، اصل بر انجام تکلیف است و به دست گرفتن پست و مقام، فقط طریقیت دارد.

اما از این حرف ها که بگذریم باید اعتراف کنم که بعضی اوقات، به هیچ وجه نباید به عدم تأیید صلاحیت، راضی شد؛ بلکه باید با تمام وجود، برای تأیید صلاحیت، تلاش کرد و حتی خود را به آب و آتش زد.

مثل طلبه ی ۱۷ ساله ای به نام «مجید گلی کانی» که با خود، عهد بسته بود که اگر یک شب، برای نمازشب برنخاست؛ فردای آن روز را برای تنبیه خود، روزه بگیرد. همین طلبه در سرمای بهمن ماه سال ۶۵ و در منطقه ی شلمچه، مقداری برف را روی آتش، آب می کرد تا با آن غسل شهادت، انجام دهد. وقتی همرزمش به او گفت که قرار نیست تو در این مأموریت با ما بیایی، در جواب می گوید: «خدا را چه دیدی؟ شاید قسمت شد.» و ساعتی بعد او از خدای خود، تایید صلاحیتش را گرفت و به سویش پر کشید.

یا مثل جوان ۱۹ ساله ای به نام «احمد علی نیری» که یک روز برای گردش، با رفقای محل، رفته بودند دماوند. همه مشغول بازی بودند. یکی از بزرگترها از احمد، خواست که برود و کتری را از آب، پر کند…وقتی او از بین بوته ها به رودخانه نزدیک شد و چشمش به آب افتاد؛ ناگهان سرش را به زیر انداخت،بدنش شروع کرد به لرزیدن! پشت آن درخت و کنار رودخانه، چند دخترجوان مشغول شنا بودند. همان جا خدا را صدا زد و گفت: «خدایا کمک کن. خدایا الان شیطان به شدت مرا وسوسه می کند. هیچ کس هم متوجه نمی شود اما خدایا من به خاطر تو از این گناه می گذرم.» و به این ترتیب، «احمد علی نیری» تأیید صلاحیت خود را از خدا گرفت و در عملیات والفجر۸ و در منطقه ی فاو، به شهادت رسید.

بله دوستان عزیز! در حکومت اسلامی، تلاش و رقابتی پسندیده است که برای کسب صلاحیت لازم، جهت رسیدن به درجات عالی انسانیت باشد و بر این اساس، هر کسی حتماً و باید چنین آرزویی داشته باشد:  ای کاش من هم تأیید صلاحیت شوم.

یادداشت/ ا. اسدی