اللّهُمَّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ شَجَرَهِ النُّبُوَّهِ، وَمَوْضِعِ الرِّسالَهِ… چه زیبا صلوات شعبانیه را می خواند هنوز صدای مناجات تکبرهای رسا و دلنشین حاج حسین در نماز جمعه ۱۷ خرداد در گوشم تداعی می کند، الله اکبر هایی که دل را زنده می کرد مرگ بر آمریکایی که عزم ها را استوارتر می کرد، اما چه زود کوله بار سفر را بست و شهر را در سکوتی عجیب فرو برد لبخندهای دلنشینش را هیچکس فراموش نمی‌کند. حاج حسین در دل همه جاداشت با همه مهربان بود برایش کوچک و بزرگ معنا نداشت،یک بسیج ی واقعی بود اما همه این ها امروز  را در حالی بیاد می آورم که  در نماز جمعه جای او خالیست  دیگر صدای گرم و زیبایش را نمی‌شنویم. دیگر از آن رفتار مهربانش بی‌خبر می‌مانیم، خاطرات خوبی را در دل و ذهن ها بجای گذاشت و رفت.

یاد بود حاج حسین درب ورودی نماز جمعه همه را حیرت زده کرده بود هر کس برای خودش زیر لب چیزی را زمزمه می کرد  و برایش طلبب مغرفت می کرد.

به هر حال می رود…

ولی به دست خود رفتن، حسرتی است بر دل بازماندگان: و ازین رو تحمل اندوه مرگش دشوار می شود.

روحش شاد و یادش گرامیباد