به گزارش “سیرجان خبر” به نقل از باشگاه خبرنگاران، روزنامه “گاردین” در مقاله‌ای به قلم “هریت شروود” می‌نویسد: سازمان ملل متحد در گزارشی از عوارض جنگ سوریه بر زنان سوری که تنها سرپرستان خانواده‌های خود به شمار می‌روند و سرپرستی یک‌ چهارم خانواده‌هایی  را که از این جنگ به کشورهای همسایه گریخته‌اند، بر عهده دارند، پرده برداشت.

 زنان سوری در تهیه غذا و پناهگاه برای فرزندان خود، با مشکلات بسیار زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند  

بر اساس گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، زنانی که تنها سرپرست خانواده‌های خود به شمار می‌روند، در تهیه غذا و پناهگاه برای فرزندان خود، با مشکلات بسیار زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند و اغلب مورد آزار و اذیت و تحقیر قرار گرفته و در انزوا به سر می‌برند.

طبق این گزارش، در حال حاضر بیش از ۱۴۵۰۰۰ خانواده سوری در کشورهای مصر، لبنان، عراق و اردن، توسط زنان اداره می‌شود. جنگ داخلی سوریه موجب گسستگی خانواده‌ها و جوامع شده است و تقریبا سه میلیون نفر از مردم ــبیشتر زنان و کودکان ــ را وادار ساخته تا کشور خود را ترک کنند.

آن عده از زنانی که برای تهیه این گزارش از آن‌ها مصاحبه شده است، از نبود منابع، شغل، غذا، مسکن، حفاظت و امنیت، شکایت میکنند.

«آنتونیو گاترس»، رئیس کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد  گفت: «برای صدها هزار تن از زنان سوری، جلای وطن، تنها آغاز سفری بسیار دشوار بوده است. آن‌ها با بی‌پولی و مسائل روزمره‌ای که امنیت آن‌ها را تهدید می‌کند روبه رو هستند و تنها به جرم از دست دادن همسران خود در جنگی شوم و بی‌رحمانه، طرد می‌شوند. این شرم آور است. آن‌ها به خاطر از دست دادن تمام آن چه که داشتند، سرزنش می‌شوند.»

نویسندگان این گزارش اظهارات ۱۳۵ زن ۱۷ تا ۸۵ ساله را جمع‌آوری کرده‌اند. تمامی این زنان مسئولیت اصلی اداره خانواده‌اهای خود را بر عهده دارند و بیشتر آنها پس از آغاز جنگ داخلی سوریه در ماه مارس ۲۰۱۱، سرپرستی خانواده‌های خود را به عهده گرفتند.

بر اساس این گزارش، «تمام زنانی که با آن‌ها مصاحبه شد، مجبور بودند که خانواده‌های خود را در محیطی ناآشنا و اغلب ترسناک و رعب‌آور اداره کنند. بیشتر آن‌‌ها تمام روز را برای یافتن پول کافی برای پرداخت اجاره خانه، خرید غذا و کالاهای اساسی و یا دسترسی به خدماتی چون مراقبت‌های بهداشتی، در تقلا بودند. داستان زندگی این زنان، قلب انسان را به درد می‌آورد. این مادران مجبورند برای بردن کودکان بیمار خود به یک بیمارستان، ساعت‌ها وقت صرف کنند؛ آن‌ها چاره‌ای ندارند جز اینکه اجازه دهند که کودکانشان کار کنند، یا اینکه برای یافتن راهی برای پول درآوردن، آن‌ها را تنها بگذارند.»

یک پنجم این زنان کار پیدا کرده بود، در حالی که یک چهارم آن‌ها نیز از سازمان‌های خیریه، کمک مالی دریافت می‌کردند. یک سوم آن‌ها نیز اعتراف کردند که وقتی خانه‌های خود را ترک می کردند، بسیار سراسیمه و ترسیده بودند و ۶۰ درصد از آنها احساس ناامنی داشتند. بسیاری از آن‌ها هم نگران امنیت فرزندان خود بودند و بیشترشان از آزار کلامی ابراز ناراحتی می‌کردند. به گفته یکی از آن‌ها، «یک زن تنها در مصر، از دست هیچ مردی در امان نیست.» یک زن دیگر می‌گوید: «من با عزت و احترام زندگی می‌کردم اما حالا چون هیچ مردی در زندگی ندارم، هیچ کس به من احترام نمی‌گذارد.»

«شادن» ۲۵ ساله از اهالی حلب که اکنون با سه کودک خردسال خود در شهر بیروت زندگی می‌کند و ۵ ماهه باردار است، گفت که بعضی وقت‌ها برای خرید غذا مجبور است که کودکان خود را در خانه تنها بگذارد. او هیچ کس را در همسایگی خود نمی‌شناخت و نگران این بود که وقتی برای وضع حمل به بیمارستان می‌رود، کسی نیست که از کودکانش نگهداری کند. وی گفت: «من نگران غذا و امنیتمان هستم. من نگران این هستم که جنگ به لبنان هم کشیده شود. من در این جا کاملا تنها هستم. اگر اتفاقی برایم بیافتد، بر سر کودکانم چه خواهد آمد؟»

«فاتن» ۷۵ ساله، که در قاهره تنها و به همراه نوه‌هایش زندگی می‌کند، می‌گوید برای اینکه نوه‌های دختر ۹ و ۱۱ ساله‌اش غذا بخوردند، خودش گرسنه می‌ماند. اوگفت: «تا وقتی که آن‌ها سیر نشوند، من غذا نمی‌خورم. برای اینکه آن‌ها غذای کافی برای خوردن داشته باشند، من به خوردن یک تکه نان قناعت می‌کنم.»

یکی از زنان آواره سوری گفت که مجبور شده است تا به خاطر نیات شوم و پلید صاحب‌خانه‌هایش، ۴ بار خانه خود را تغییر دهد. برخی دیگر نیز گفتند که عده‌ای حاضرند در ازای برقراری رابطه جنسی به آن‌ها جا و مکان دهند. مسئله جالب توجه این است که تنها سه چهارم این زنان از رفتار مناسب صاحبخانه‌های خود اظهار رضایت می‌کردند.

بسیاری از این زنان در رویارویی با شرایط و مسئولیت‌های جدید خود، فشار عصبی و ترس زیادی را متحمل می‌شوند. یک زن ۴۲ ساله اهل حلب که خانه و کار خود را رها کرده و به قاهره فرار کرده بود، گفت: «نقش من به عنوان یک زن، کاملا تغییر کرده است. من در سوریه زنی قدرتمند و مستقل بودم. من آزاد بودم. اما وقتی به اینجا آمدم، زندگیم دگرگون شد.»

این گزارش در انتها نتیجه گیری می‌کند که: «زندگی پناهندگان زن سوری در محیطی غریبه و گاهی وقت‌ها غیردوستانه و متخاصم، بسیار دشوار و طاقت فرسا است. بسیاری از این زنان با آسیب مضاعف، یعنی درد از دست دادن یا جدا شدن از خانواده‌های خود، در کنار رنج و سختی زندگی در آوارگی و جلای وطن، رو به رو هستند.»

گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، در انتها به دولت‌های میزبان و سازمان‌های خیریه پیشنهاداتی شامل برداشتن محدودیت در کار کردن، ارائه خدمات نگهداری از کودکان این افراد، مراکز اجتماعی و مکان‌های ایمن، ارائه داده است. این گزارش از جامعه بین الملل خواسته است که کمک‌های خود را به پناهندگان سوری افزایش دهند.