به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی “سیرجان خبر”، در شهرستان سیرجان بر اساس آیین و رسم دیرین روز ۱۳ فروردین ماه خانواده‌ها به همراه فامیل به صورت گروهی به گردش و تفریح می‌روند و دشت و کوه پر می‌شود از خانواده‌هایی که با زنبیل‌های پر از خوراکی‌های اصیل سیرجانی‌ها از جمله کُلُمپه، کُماچ سهن و … دشت را رنگین کرده‌اند.

مردم سیرجان نیز روز سیزده فروردین را حتی الامکان خارج از منزل و به صورت جمعی میگذرانند و تا نزدیک غروب افتاب به خانه بر نمیگردند. در سفره ناهار معمولا غذاهایی به چشم میخورد که طبخ و خوردن انها در ایام نوروز رایج است: مثل سبزی پلو، رشته پلو، آش رشته، مرغ، خورشت سبزی و شیرینی معمول این روز همان کماج سهن است که طی سیزده روز عید یک نوبت شب اول سال و نوبت بعد شب سیزده پخت می شود.

کودکان و نوجوانان به بازی‌هایی مانند تاب‌بازی به اصطلاح گاچو بستن یا بادخوردن، یه‌قل دوقل به اصطلاح چاری‌بازی یا سنگ شیشو، دزد پادشاهی و … می‌پردازند، البته امروزه بازی‌هایی مانند وسط گوسه، هفت سنگ، فوتبال و والیبال نیز در کنار بازی‌های فوق انجام می‌شود.

دختران دم بخت و زنان در ۱۳ فروردین به صحرا می‌روند و سبزه‌های تازه روئیده و بوته‌های گندم یا جو را گره می‌زنند و با خواندن اشعار مختلف روزهای خوب و شادی را برای خود و خانواده‌شان آرزو می کنندمی‌کنند.

در هنگام گره زدن سبزه چنین میخوانند:
سیزده به در چارده به تو
درد بلام از این کتو تو اون کتو.

مردم سیرجان سبزه عید را تا روز ۱۳ فروردین در خانه نگه می‌دارند، روز ۱۳ سبزه را با خود بیرون برده و عصر روز سیزده حتما سبزه ها را خارج از منزل یا داخل آب روان می‌اندازند و با این عمل رنج و گرفتاری و بیماری را از خانواده دور میکنند.

همچنین در گذشته عصر ۱۳ نوروز مقداری خوشه گندم چیده روی آتش برشته می‌کردند، امروزه آش می‌پزند از گیاهان صحرایی چون مُکو، لنگ چغ، یونجه و … که تازه روئیده‌اند می‌چینند و پس از تمیز کردن خرد می‌کنند، اوماچو یا شولی درست می‌کنند و اغلب به مقدار زیاد چیده به خانه می‌برند، مقداری از آن را روی تاقچه اتاق می‌گذارند و بر این باورند که شگون دارد.

در میان بعضی از اهالی مرسوم است که روز سیزده به در، خارهای بیابان را جمع کرده و روی هم قرار می‌دهند‌، سپس آتش می‌زنند و همچنین بوته‌های دشتی «اسفند» را با نخ به هم می‌بندند و در حین بستن می‌گویند، زردی ما از تو، سبزی تو از ما، رنجوری ما از سبزی‌ها، خرمی سبزی‌ها از ما.

منطقه خوش آب هوای بلورد

برخی مورخان از بلورد به عنوان منطقه‌ای خوش آب و هوا که شاهزادگان ساسانی برای اسکان از آن استفاده می‌کردند یاد می‌کنند گفته شده گروهی از ساسانیان پس از درگیری‌های داخلی از سمت شیراز و فارس به سیرجان آمدند و بلورد که در آن زمان «باغ گل» نام داشته پذیرای سکونت آنها شده است. در آن زمان به دلیل وجود گل‌های فراوان طبیعی این منطقه به باغ گل و در برخی نوشته‌ها به «دوگل» معروف بوده است.

در این منطقه بناهای تاریخی همچون امام زاده سلطان پیرغیب، خانه شجاع‌السلطان و شکوه سلطان از فرمانداران ایل بچاقچی با درختان سرو و صنوبر بلند قامت‌ باقی مانده که بلورد پس از گذشت سالیان سال اکنون به یکی از مراکز تفریحی سیرجان بدل شده ،همچنین باغ سنگی از آثار ارزشمند این منطقه که پس از ثبت در آثار ملی ایران مورد توجه جهانگردان قرار گرفته است.
شهر پاریز بهشت طبیعت سیرجان
پاریز از جمله شهر های سیرجان است که بعنوان یکی از خوش آب هوا ترین مناطق استان کرمان بشمار می رود این منطقه از سال ۸۰ بعنون شهر معرفی شد، شهر پاریز دارای آب و هوای معتدل نیمه خشک در نواحی کوهستانی و پایکوهی و گرم و خشک در نواحی دشتی است و در تابستان هوایی بسیار خنک دارد.

قدمت این منطقه به سه هزار سال قبل می رسد که وجود آثار تاریخی همچون قبرستان های قدیمی و سنگ قبرهای تاریخی این قضیه را ثابت می کنند بارگاه مطهر سردار رشید اسلام شهید محمد علی الله دادی نیز خود جاذبه ای معنوی برای مردم استان بدل شده است که زیارت قبر این شهید ولامقام نیز خالی از لطف نیست.
گدار خان سرخ طبیعت بکر سیرجان
گدار خان سرخ در ۶۰ کیلومتری شهرستان سیرجان قرار دارد که به علت وجود قنوات و در ختان بسیار زیاد بعنوان یک جاذبه طبیعی برای مردم شناخته می شود در این منطقه وجود کوه های سر به فلک کشده ای همچون پنج علی جلوه خاصی به این طبیعت بکر و دیدنی بخشیده است.

در این منطقه گونه های درختی مختلفی مثل ارچن،نسترن کوهی،زرشک،درختچه های بادام، گردو، سنجد، بید کشت می شود. وجود آثار تاریخی همچون کاروانسرای معروف خان سرخ که به دوران شاه عباس صفوی بر می گردد بر بلندی یک تپه در نزدیکی جاده اصلی خود بعنوان جاذبه تارخی محسوب می شود این کاروانسرا نیز بعنوان اثر ملی به ثبت رسیده است.

فصل عید درختان می کنند گل ………………………. صدای کبک آید و نوای بلبل
به کوه پنج هست معروف کوه عظیم است………… درخت باستانی از قدیم است
ز بعد عید به کوهها می شود قارچ………………….. فراوان است کوریک و بوته زارچ

منطقه میان گود و زیستگاه جانوری بهرام گور
در ۳۰ کیلومتری جنوب غرب سیرجان منطقه میان گود قماش که کوه های آن بخشی از پهنه ساختاری کانی های زون سیرجان – سنندج را تشکیل داده اند جاذبه ای متفاوت برای سپری کردن روز طبیعت است این منطقه همچنین سکونت گاه عشایران ییلاقی سیرجان است که در فصل سرما به این منطقه کوچ می کنند.

منطقه حفاظت شده بهرام گور استان فارس که بخشی از آن در شهرستان سیرجان به دلیل هم مرز بودن واقع شده است از جمله مناطق بکر گردشگری بشمار می رود در این منطقه وجود امام زادگان متعدد و گونه های و جانوری و گیاهی باعث شده تا علاقمندان زیادی را مجذوب خود کند.
ازگیاهان داروئی مهم منطقه می توان به آویشن، کاکوتی ، شیرین بیان ، گل گاوزبان ، خاکشیر ، زیره ، جاشیراشاره کرد همچنین در طول سال مردم زیادی جهت چیدن زیره و در سال های پر باران برای برداشت یک نوع قارچ بنام اغر به این منطقه می آیند.